„Tyle zawsze było historii Kaszubów, ile w niej było dokonań samych Kaszubów. Ale historia ich będzie trwała tak długo, dopóki imię Kaszubów, ich mowa, ich obyczaj, ich kultura będą stanowiły wartość dla nich samych.” (prof. Gerard Labuda)
Rozciągające się między dolną Odrą a dolną Wisłą ziemie Kaszubów (Pomorzan) były od
X w. terenem ekspansji kształtujących się w ich sąsiedztwie organizmów państwowych.
Z zachodu na Pomorze napierali Sasi (Niemcy), z południa rosnące w siłę państwo Piastów, a z północy władcy skandynawscy. Swoje zwierzchnictwo nad plemionami pomorskimi prawdopodobnie udało się narzucić księciu Polan, Mieszkowi, który swoją władzę umocnił m.in. poprzez budowę nowych grodów. Dzieło to kontynuował Bolesław Chrobry wykorzystując do tego m.in. pretekst krzewienia chrześcijaństwa. Z taką właśnie misją zjawił się w 997 r. w Gdańsku pod eskortą 30 wojów piastowskich biskup praski Wojciech, który ochrzcił wielu mieszkańców grodu. W 1000 r. Chrobry założył biskupstwo w Kołobrzegu. Nie przetrwało ono długo, gdyż przy najbliższej okazji Pomorzanie zrzucili zwierzchnictwo księcia polskiego. Kolejni Piastowie (Kazimierz Odnowiciel, Bolesław Śmiały, Władysław Herman) starali się w krwawych walkach przywrócić władzę nad Pomorzem. Udało się to dopiero Bolesławowi Krzywoustemu, który w 1116 r. podbił Pomorze Gdańskie, a w następnych kampaniach podporządkował sobie Pomorze Zachodnie, na którym – przy wsparciu biskupa Ottona z Bambergu – na nowo podjął akcję chrystianizacyjną. Pomorze Zachodnie stało się polskim lennem za panowania Warcisława I – protoplasty dynastii Gryfitów. Po śmierci Krzywoustego książęta zachodniopomorscy szybko pozbyli się zwierzchnictwa Piastów.
W następnych dekadach Pomorze Zachodnie opierało się ekspansji saskiej, brandenburskiej i duńskiej. W 1180 r. książę Bogusław I złożył hołd cesarzowi Fryderykowi Barbarossie, a jego ziemie stały się częścią Świętego Cesarstwa Rzymskiego. Od XIII w. na skutek akcji kolonizacyjnej i związanej z nią lokacji nowych miast i wsi coraz silniejsze stawały się wpływy ludności niemieckiej, która zdominowała ludność rodzimą – słowiańską. W ten sposób rozpoczął się trwający kilka wieków proces spychania żywiołu kaszubskiego na obszary wschodnie Pomorza.
Inaczej potoczyły się losy Pomorza Gdańskiego. Na mocy testamentu Bolesława Krzywoustego od 1138 r. wchodziło ono w skład dzielnicy senioralnej. Władzę nad nim Piastowie sprawowali za pośrednictwem namiestników, którzy z czasem zaczęli się uniezależniać. Pierwszym namiestnikiem znanym ze źródeł historycznych był Sobiesław, którego uważa się za protoplastę panującej na Pomorzu Gdańskim do końca XIII w. dynastii Sobiesławowiców. Najwybitniejszym znanym przedstawicielem tego rodu był panujący w latach 1220-1266 Świętopełk II Wielki. W tradycji Kaszubów zajmuje on szczególne miejsce, ponieważ za jego panowania księstwo wschodniopomorskie przeżywało okres świetności. W 1226 r. Świętopełk zrzucił zwierzchnictwo Piastów. Władca ten doprowadził do rozwoju gospodarczego swojego państwa, sprowadzał zakony i fundował klasztory. Jego zasługą jest m.in. osadzenie w Gdańsku dominikanów i pozyskanie protekcji papieża. Panowanie tego księcia to również liczne wojny z sąsiadami, w tym z Zakonem Krzyżackim. U schyłku życia Świętopełk nadał Gdańskowi prawa miejskie na wzór Lubeki. Jego syn i następca, Mściwój II, w obliczu zagrożenia brandenburskiego zawarł, w 1282 r. w Kępnie, z księciem wielkopolskim Przemysłem II układ na przeżycie. Pozwoliło to po bezpotomnej śmierci Mściwoja II w 1294 r. na zjednoczenie przez Przemysła II Pomorza Gdańskiego i Wielkopolski, dzięki czemu w roku następnym możliwa była jego koronacja na pierwszego, po rozbiciu dzielnicowym, króla Polski. W czasach nowożytnych działacze kaszubscy układowi w Kępnie przypisywali znaczenie symboliczne, jako aktowi dobrowolnego włączenia się Kaszubów w budowę zjednoczonego państwa polskiego.
W 1308 r. kasztelan gdański Bogusza za zgodą księcia Władysława Łokietka wezwał na pomoc Krzyżaków, aby ci pomogli odeprzeć najazd Brandenburczyków na Pomorze Gdańskie. Krzyżacy rzeczywiście wyparli agresorów, a następnie podporządkowali sobie te ziemie. Władcy Polski byli zbyt słabi, aby odzyskać utracony obszar, przez co znajdował się on pod panowaniem Krzyżaków aż do wojny trzynastoletniej (1454-1466). Ich rządy przyczyniły się jednak do rozwoju gospodarczego nadbałtyckiej krainy. Powstałymi w Gdańsku za czasów krzyżackich budowlami są m.in. Kościół Mariacki, Kanał Raduni i Wielki Młyn.
Po okresie rozbicia Pomorze Zachodnie przeżywało na przełomie XV i XVI w. – za panowania Bogusława X Wielkiego – okres świetności. W 1478 r. zjednoczył on księstwa zachodniopomorskiego, zreformował państwo, a Szczecin (1491) uczynił jego stolicą. W polityce zagranicznej lawirował między Królestwem Polskim (poślubił Annę Jagiellonkę, córkę Kazimierza Jagiellończyka) a Cesarstwem Niemieckim. Opierał się Brandenburczykom. W 1521 r. złożył hołd cesarzowi Karolowi V, przez co Gryfici stali się książętami Rzeszy.
W wieku XVI wyznaniem panującym w księstwie zachodniopomorskim był luteranizm. Następne stulecie upłynęło pod znakiem wojny trzydziestoletniej (1618-1648). Ciągłe przemarsze wojsk poczyniły w kraju znaczne spustoszenia. W 1637 r., po śmierci Bogusława XIV, wygasła dynastia Gryfitów, a ich księstwo na mocy pokoju westfalskiego (1648) podzielono między Szwecję i Brandenburgię.
Pomorze Gdańskie po II pokoju toruńskim (1466) jako Prusy Królewskie zostało włączone do Królestwa Polskiego. Dzielnica ta cieszyła się dużą autonomią (miała m.in. odrębny skarb). Do czasów wojen polsko-szwedzkich Prusy Królewskie należały do najbogatszych ziem Korony.
W tradycji kaszubskiej szczególnie zapisało się panowanie Jana III Sobieskiego, który zresztą posiadał spore dobra w okolicy Pucka. Szlachta kaszubska licznie wzięła udział w odsieczy wiedeńskiej, co upamiętniono przez umieszczanie w jej herbach gwiazd i półksiężyców.
W wyniku I rozbioru Polski (1772) cały obszar zamieszkiwany przez Kaszubów znalazł się w Królestwie Prus. Działanie pruskiego aparatu państwowego prowadziło do zniemczania ludności kaszubskiej. Proces ten szybciej postępował w wyższych warstwach społeczeństwa. Założona przez króla Fryderyka II w 1769 r. szkoła kadetów w Słupsku otwierała przed młodymi szlachcicami kaszubskimi drogę kariery wojskowej, z drugiej zaś strony była narzędziem ich germanizacji.
W połowie XIX w. rozpoczął swoją działalność Florian Ceynowa – nazywany ojcem regionalizmu kaszubskiego. Ten doktor medycyny i twórca pierwszej gramatyki języka kaszubskiego, widząc zagrożenie, jakie niesie ze sobą germanizacja, postawił sobie za cel obudzić w Kaszubach wiarę w wartość rodzimej kultury i na niej budować poczucie przynależności do wielkiej rodziny słowiańskiej. Wychodził on z założenia, że w oparciu o własny język, kulturę i obyczaje Kaszubi mogą skutecznie przeciwstawić się germanizacji. Ceynowa rozpoczął wydawanie książek po kaszubsku, tłumaczył na ten język fragmenty katechizmu dla Kaszubów-ewangelików z Pomorza Zachodniego. Jego działalność przyczyniła się do wzrostu zainteresowania badaczy – głównie polskich, rosyjskich i niemieckich – Kaszubami i ich językiem.
Dopiero jednak tzw. Kulturkampf (walka o kulturę), zapoczątkowany w latach siedemdziesiątych XIX w. przez kanclerza Ottona von Bismarcka, spowodował zmianę nastawienia dotychczas pasywnej ludności kaszubskiej do państwa niemieckiego. Obrona katolicyzmu powiązana została wówczas z obroną polskości. Zaczął się też upowszechniać stereotyp Kaszuby (Polaka)-katolika i Niemca-ewangelika. Na Kaszubach powstawały kółka rolnicze, czytelnie ludowe i różnego rodzaju organizacje społeczno-kulturalne, stawiające sobie za cel przeciwstawienie się dominacji ekonomiczno-kulturalnej Niemców. Na początku XX w. garstka młodej inteligencji kaszubskiej zainicjowała działalność zmierzającą do pobudzenia dumy szczepowej Kaszubów i ich uświadomienie polityczno-społeczne, tak aby ocalić kaszubszczyznę, której pierwiastki miały zostać włączone do kultury ogólnopolskiej. Nurt ten, działający pod hasłem „co kaszubskie – to polskie”, nazywany jest młodokaszubskim.
W okresie zaborów warunki życia na Pomorzu Gdańskim były odmienne od panujących w innych częściach zniewolonego kraju. Kaszubi, w większości wywodzący się z warstwy chłopskiej, w swojej walce o zachowanie tożsamości musieli stawiać opór doskonale zorganizowanemu państwu pruskiemu (niemieckiemu). Przykładowo wszyscy jego obywatele podlegali np. obowiązkowi szkolnemu, który wprawdzie zlikwidował zjawisko analfabetyzmu, lecz zarazem przyczyniał się do zniemczania miejscowej ludności.
Praca pozytywistyczna na Kaszubach przyniosła owoce po I wojnie światowej. Na konferencję pokojową do Paryża działacze kaszubscy wysłali swoich przedstawicieli z żądaniem przyłączenia Pomorza do Polski. Tylko dwóm delegatom (Antoniemu Abrahamowi i Tomaszowi Rogali) udało się przedostać do Francji, gdzie wsparli delegację polską dowodami na związki Kaszubów z Rzeczypospolitą. Wyprawa ta miała głęboki oddźwięk również na Pomorzu. Na mocy traktatu wersalskiego większość obszaru zamieszkanego przez Kaszubów została włączona do Polski, a gen. Józef Haller dokonał 10 lutego 1920 r. w Pucku symbolicznych zaślubin Polski z morzem. Opowiedzenie się Kaszubów za Rzeczpospolitą dało jej dostęp do morza – „okno na świat”. Wschodnia część obszaru zamieszkanego przez ludność kaszubską została jednak włączona do Wolnego Miasta Gdańska, zaś część zachodnią (głównie bytowszczyzna) pozostawiono w granicach Niemiec.
Integracja Kaszub z odradzającym się państwem polskim nie odbywała się bez problemów. Władze państwowe nieufnie podchodziły do rodzimej ludności Pomorza, często uważając ją za element narodowo niepewny. W dwudziestoleciu międzywojennym do pracy w administracji na Kaszubach sprowadzano urzędników z innych regionów Polski, którzy nie znali miejscowych, specyficznych realiów. Brakowało zrozumienia dla potrzeby zachowania języka i kultury kaszubskiej. Narastały też problemy gospodarcze, wynikające m.in. z utraty przez pomorskich rolników rynków zbytu w Gdańsku, Nadrenii i Westfalii. II RP pozostawiła na Kaszubach jednak i pozytywny ślad. Gdynia, która będąc w 1920 r. była zaledwie małą kaszubską wsią, 6 lat później otrzymała prawa miejskie i stała się dynamicznie rozwijającym portem.
Przez całe dwudziestolecie międzywojenne Pomorze było newralgicznym miejscem na geopolitycznej mapie świata. Z jednej strony dawało Polsce dostęp do morza, a tym samym niezależność gospodarczą, z drugiej – oddzielało Prusy Wschodnie od reszty Niemiec.
Wybuch II wojny światowej i jesień 1939 r. to najtragiczniejszy okres w historii Kaszubów. Od września tegoż roku hitlerowcy przeprowadzali masowe egzekucje działaczy społecznych i gospodarczych. Najwięcej osób (ok. 12 tys.) rozstrzelanych zostało w Lesie Piaśnickim pod Wejherowem. Miejscem martyrologii był też obóz koncentracyjny Stutthof. Jego budowę rozpoczęto już 2 września 1939 r. Do końca wojny pochłonął on kilkanaście tysięcy Pomorzan.
9 października 1939 r. Kaszuby, w ramach Okręgu Gdańsk-Prusy Zachodnie, zostały bezpośrednio wcielone do III Rzeszy. W roku następnym hitlerowcy zaczęli wprowadzać niemiecką listę narodowościową (Volksliste). Na Pomorzu – w przeciwieństwie do Generalnego Gubernatorstwa – wpis na nią był przymusowy. Za odmowę groziło osadzenie w obozie koncentracyjnym lub przesiedleńczym. Kaszubów zapisywano głównie do III grupy (Eingedeutsche), przez co zmuszani oni byli do służby w Wehrmachtcie. Niemcy wiedząc, że tacy rekruci będą przy najbliższej okazji dezerterowali rozpraszali ich w różnych oddziałach i często wyznaczali im opiekunów spośród żołnierzy „pewnych rasowo”. W przypadku dezercji konsekwencje – na zasadzie odpowiedzialności zbiorowej – wyciągano wobec całego oddziału, z którego pochodził zbieg, natomiast jego rodzinę wywożono do obozu koncentracyjnego. Chętnych do porzucenia munduru Wehrmachtu jednak nie brakowało. Już w 1944 r. dezerterzy z wojska niemieckiego stanowili znaczną część II Korpusu gen. Andersa. Rząd londyński w obawie przed biologiczną zagładą zalecał ludności Pomorza przyjmowanie volkslisty. Piękną kartę zapisał działający na Kaszubach ruch oporu. W 1940 r. powstała Tajna Organizacja Wojskowa „Gryf Kaszubski” (przemianowana później na „Gryf Pomorski”), rozbudowane struktury posiadała tu również Armia Krajowa. Czerwonoarmiści zdobywający Pomorze w marcu 1945 r. zazwyczaj nie rozróżniali Kaszubów od Niemców. Ich wkroczenie szczególnie boleśnie odczuła ludność cywilna, doświadczając masowych gwałtów, rabunków, nawet mordów.
„Wędrówki ludów”, jakie nastąpiły w wyniku II wojny światowej, diametralnie zmieniły sytuację narodowościową na Pomorzu. Miejsce deportowanych za Odrę Niemców zajęli przesiedleńcy z Kresów Wschodnich i Polski centralnej.
Po II wojnie światowej władze komunistyczne bardzo nieufnie odnosiły się do Kaszubów, podejrzewając ich m.in. o sympatie proniemieckie. Byli oni traktowani jak obywatele drugiej kategorii. Ucisk ten zelżał nieco po 1956 r., kiedy to pozwolono na utworzenie Zrzeszenia Kaszubskiego (od 1964 r. Zrzeszenia Kaszubsko-Pomorskiego), które podjęło szereg działań na rzecz zachowania przez Kaszubów swojej tożsamości. W pełni sprzyjające odrodzeniu kulturalnemu Kaszubów warunki nastały dopiero po upadku PRL. Dziś zasiadają oni we władzach samorządowych wszystkich szczebli, mają w swoim języku programy w radiu i telewizji, mogą wydawać własne gazety, prowadzić naukę języka kaszubskiego w szkołach, a nawet zdawać maturę z kaszubskiego. W 2005 r. kaszubski został ustawowo uznany za jedyny język regionalny w Polsce.
Ważne daty dla Kaszubów
997 – w Gdańsku gości św. Wojciech i chrzci wielu jego mieszkańców, początki chrześcijaństwa na Pomorzu Gdańskim
1000 – utworzenie biskupstwa z siedzibą w Kołobrzegu
1035 – reakcja pogańska, Pomorze Gdańskie uniezależnia się od Piastów
1047 – najazd na Pomorze Gdańskie Kazimierza Odnowiciela
1058 – po porażce Piastów w wojnie z Czechami Pomorze usamodzielnia się
1116-1124 – podbój Pomorza przez Bolesława Krzywoustego, miejscowi książęta uznają jego zwierzchność
1124-1128 – wyprawy misyjne Ottona z Bambergu, chrystianizacja Pomorza Zachodniego, utworzenie biskupstwa w Kamieniu Pomorskim
1138 – testament Bolesława Krzywoustego – Pomorze Gdańskie staje się częścią dzielnicy senioralnej
panowanie na Pomorzu Wschodnim Świętopełka Wielkiego, okres dynamicznego rozwoju tego księstwa
1227 – po zjeździe w Gąsawie uniezależnienie się Świętopełka od Piastów
1242-1253 – wojny Świętopełka z Krzyżakami
1260 – bulla papieska Aleksandra IV przyznaje prawo organizowania w Gdańsku dorocznych jarmarków św. Dominika
1266 – po śmierci Świętopełka Wielkiego podział Pomorza Wschodniego pomiędzy jego synów, wojny domowe
1282 – zawarcie w Kępnie układu na przeżycie pomiędzy księciem gdańskim Mściwojem II a księciem wielkopolskim Przemysłem II
1295 – po śmierci Mściwoja II i zjednoczeniu Pomorza Wschodniego z Wielkopolską Przemysł II zostaje koronowany na pierwszego po rozbiciu dzielnicowym króla Polski
1308-1309 – podstępne zajęcie Pomorza Gdańskiego przez Krzyżaków
1466 – po II pokoju toruńskim przyłączenie Pomorza Gdańskiego do Królestwa Polskiego (jako Prusy Królewskie), w ramach którego ziemia ta posiada znaczną autonomię
1478 – zjednoczenie Pomorza Zachodniego przez Bogusława X Wielkiego
1586 – pastor ewangelicki w Bytowie Szymon Krofej wydaje „Duchowne piesnie Dra Luthera i innych nabożnych mężów z niemieckiego w slawięsky jęzik wilozone…” Pierwsza próba tłumaczenia modlitewników na język kaszubski
1627 – bitwa morska polskiej i szwedzkiej floty pod Oliwą
1637 – umiera Bogusław XIV – ostatni książe z dynastii Gryfitów
1648 – na mocy pokoju westfalskiego podział Pomorza Zachodniego pomiędzy Brandenburgię i Szwecję
1655-1660 – potop szwedzki
1683 – bitwa pod Wiedniem, u boku Jana III Sobieskiego walczyło wielu przedstawicieli szlachty kaszubskiej
1772 – I rozbiór Polski, włączenie Pomorza Gdańskiego do Prus
1850 – Florian Ceynowa publikuje pierwszą książkę w języku kaszubskim, początek regionalizmu kaszubskiego
1907 – w Kartuzach powstaje Kaszubskie Towarzystwo Ludoznawcze (Verein für kaschubische Volkskunde)
1908 – początek wydawania czasopisma „Gryf”, wokół którego skupiają się liderzy ruchu kaszubskiego (A. Majkowski, J. Karnowski, L. Heyke) tzw. młodokaszubi
1912 – w Gdańsku powstaje Towarzystwo Młodokaszubskie
1919 – delegacja Kaszubów w Paryżu, pokój wersalski
1919-1939 – istnieje Wolne Miasto Gdańsk
1920 – zaślubiny Polski z morzem, przyłączenie znacznej części ziem zamieszkanych przez Kaszubów do Polski (poza Gdańskiem i ziemią bytowsko-lęborską)
1926 – kaszubska wieś Gdynia otrzymuje prawa miejskie
1939 – inwazja nazistowska na Polskę, masowa eksterminacja ludności kaszubskiej, Kaszuby zostają wcielone bezpośrednio do III Rzeszy
1945 – koniec II wojny światowej, masowe przesiedlenia ludności, przyłączenie Gdańska i Pomorza Zachodniego do Polski
1956 – na fali odwilży popaździernikowej powstaje Zrzeszenie Kaszubskie (od 1964 Zrzeszenie Kaszubsko-Pomorskie), instytucjonalizacja ruchu kaszubskiego
1970 – po drastycznej podwyżce cen mięsa w Trójmieście dochodzi do buntu robotników. Komunistyczna władza strzela do robotników. Liczne ofiary śmiertelne
1980 – Porozumienia Sierpniowe, powstaje NSZZ „Solidarność”
1987 – Jan Paweł II w Gdyni wzywa Kaszubów do zachowania rodzimego języka i kultury
1990 – odrodzenie samorządów terytorialnych, pierwsze wybory samorządowe
1999 – utworzenie województwa pomorskiego, pierwszy raz od czasów Świętopełka Wielkiego (XIII w.) obszar zamieszkiwany przez Kaszubów znajduje się w jednej jednostce administracyjnej
2005 – język kaszubski zostaje ustawowo uznany za jedyny język regionalny w Polsce
Biografia: http://www.kaszubi.pl/o/slupsk/artykulmenu?id=341